Przygoda, przygoda...

Dawniej, kiedy Z. z Borlinem byli jeszcze w podstawówce byli niemal nierozłączni. Gdy inne dzieciaki chodziły na pobliskie glinianki skakać na główkę w gęstą i brunatną jak zupa grzybowa wodę, oni woleli chodzić na torowisko i obserwować pociągi. Towarowe wagony z węglem były mało ciekawe, ale zamknięte kontenery z tajemniczymi ładunkami pobudzały wyobraźnię (z pewnością wypełnione były gwiezdnym pyłem, odpadami nuklearnymi, kamieniami księżycowymi i wnętrznościami przybyszów z kosomsu a raz nawet prawie napewno wiozły nielegalnych imigrantów z Belize) a w wagonach osobowych chłopcy prawie zawsze widzieli znane osobistości jak Jimmy Page, Ian Curtis czy Mr. T.
Teraz jako dorośli lubili wsiadać w pociąg i pędzić w znane i mniej znane zakątki kontynentu. Wczoraj właśnie wsiedli razem do jednego z pociągów na wschód zainspirowani opowieścią Orina o kazaskim miełkosopoczniku. Do Karagandy mieli jeszcze trzy dni podróży a już w pociagu teraz w tym pociągu czuli się jak MacGyver, zaparzając herbatę w samowarze, popijając ciepłe piwo przyniesione przez obnośnego handlarza na jakiejś białoruskiej stacyjce i zagryzając pyszne wędzone rybki od babinki z tej samej stacji.

Portrety

Z. zobaczył pewnego dnia na alledrogo obraz, który świetnie oddawał jego poczucie rzeczywistości. Autorka musiała patrzeć na świat przez ten sam krzywy pryzmat co Z. Niesamowite i zupełnie do niego niepodobne, ale Z. wydał na ten obraz pół swojej miesięcznej pensji i z dumą zawiesił go na honorowym miejscu w pokoju. Obserwuje go czasem popijając czarną herbatą egzotyczną mieszankę wydmuchiwanego raz po raz tytoniu, kupioną w najciemniejszej alejce pobliskiego targu. Przenosi się wtedy myślami tak daleko, że Włóczykij the cat nie czuje obecności swego pana (choć to pewnie dlatego że mocno śpi i śnią mu się ćwierkające i skaczące jak piłeczki pingpongowe po drewnianym parkiecie wróbelki). Jak Z. naprawi samochód i trochę dojdzie do siebie po remoncie, kupi pewnie jeszcze niejeden obraz tej autorki.